v2vitorvaqueirotratadodoefemero002.html
Cumpríranse seis anos de viaxe.
Atrás ficaba a Terra, desprovida de seres e ateigada de ares
insalubres. Atrás ficaban os millóns de quilómetros que
ultrapasaran na noite sideral. Atrás ficaban planetas
refulxentes e estrelas falecidas de nomes mitolóxicos e apelidos
numéricos, ou buracos pretos, nos que na envergadura da propria
densidade se abolía a luz. Por fin, recoñeceron a presenza dun
pequeno astro de aparencias amábeis e atmosferas benévolas,
sobre o que decidiron levar a cabo funcións exploratorias.
Efectuaron, en órbitas progresivamente mais baixas, voos
sucesivos de recoñecemento, até certificaren a ausencia de
moradores e vida no planeta. Os cosmonautas Ribeiro e Schumacher
deceron a aquela nova terra salvadora, efectuaron medicións e
sondaxes, e, ao cabo, adiviñando a posibilidade de atoparen un
fogar para o futuro e a hipótese de restabelecemento da especie
aniquilada, tiraron a parte superior dos escafandros e respiraron
aqueles ares limpos e salvadores, en canto a comandante Kolpakova
ollábaos compracida desde a nave. Resoaron entón dous
estoupidos, que fixeron lembrar os disparos dun arma, e ambos os
dous homes caeron abatidos, e Irina Kolpakova escoitaba abalada o
estarrecente urro -que lembraba o ouveo do coiote- dun ser
horripilante e invisíbel.